Πότε ήταν η τελευταία φορά που ανυπομονούσες για κάτι; Πότε αδυμονούσες να έρθει μια στιγμή στη ζωή σου; Θα συμφωνήσεις και εσύ ότι το αίσθημα της ανυπομονησίας κρύβει μέσα του λίγη ευτυχία.
Αν δεν ανυπομονείς για τίποτα στη ζωή σου ίσως πρέπει να ξεκινήσεις να ψάχνεις γιατί συμβαίνει αυτό. Ουσιαστικά, τα παιδιά είναι αυτά που ανυπομονούν περισσότερο από όλους. Κατά την ενηλικίωση η ανυπομονησία κάπου χάνεται, και η καθημερινότητα γίνεται ρουτίνα και τίποτα δεν μας εκπλήσσει και τίποτα δεν μας ευχαριστεί και τίποτα δεν μας δίνει αυτή τη λίγη ευτυχία.
Νομίζω ξέρεις πολύ καλά το αίσθημα της ανυπομονυσίας, και είμαι σίγουρη ότι ήταν καθημερινότητα στα παιδικά σου χρόνια. Τότε όλα ήταν ξέγνοιαστα και γι’ αυτό αδυμονούσες για το παγωτό που σου είχε υποσχεθεί η μαμά.
Παρόλα αυτά σαν ενήλικες μπορούμε συνειδητά να αισθανόμαστε αυτό το συναίσθημα στη ζωή μας ξεκινώντας από τα απλά. Για παράδειγμα αμα σου αρέσει η μαγειρική να ανυπομονείς να πας σπίτι να “δημιουργήσεις” ή ακόμα να ανυπομονείς να πας σπίτι να μουλιάσεις μέσα στη μπανιέρα.
Αν νιώθουμε ευγνωμοσύνη γι αυτά τα μικρά καθημερινά πράγματα τότε αυτό το συναίσθημα θα μας κατακλείζει συχνά, ελπίζω καθημερινά.
Αν σκεφτούμε κάτι πιο μεγάλο μπορούσα να σου προτίνω κάθε τετράμηνο να έχεις κανονισμένο ένα μικρό ταξίδι (στη χώρα σου ή και στο εξωτερικό). Όσο σκέφτεσαι ότι πλησιάζουν οι μέρες της απόδρασης σου λοιπόν τόσο περισσότερο θα σχηματίζεται ένα κρυφό χαμόγελο στο προσωπό σου.
Ε αύτό λοιπόν δεν είναι λίγη ευτυχία;
Joyful Writer 