Είναι πρωί σηκώθηκα να πάω για άλλη μια μέρα στη δουλειά. Πλύθηκα, χτενίστικα φόρεσα τα ρούχα που απαιτεί η δουλειά και έκανα ζεστό καφέ για τον δρόμο. Μπήκα στο αμάξι και έφυγα, κίνηση, φώτα στο ραδιόφωνο να παίζει μουσική και εγώ να αναρωτιέμαι. Αυτό θέλω να κάνω για όλη την υπόλοιπη ζωή μου; Γι’ αυτό φτιάχτηκα; Αυτά είναι τα όνειρά μου;
Τελικά τη δουλειά πρέπει να την αντιμετωπίζεις σαν γκόμενο. Θα είναι στη ζωή σου και στη σκέψη σου καθημερινά, θα σε πρήζει και θα ζεις μαζί της πολλές ώρες τη μέρα. Η δουλειά και εσύ θα είστε το ένα και το αυτό πολλές ώρες της ημέρας. Άσε που αν συνοψίσω τον χρόνο που περνάς στη δουλειά σε χρόνια θα τρομάξω. Οπότε η δουλειά που επιλέγει ο άνθρωπος θα πρέπει να είναι σαν τα γκομενικά. Αν δεν σου κάνει το κλικ να μην πας γιατί αν πας για τα λεφτά και τα μπόνους μετά θα ξενερώσεις δεν θα θέλεις άλλο! Θα σου τελειώσει αυτή η σχέση και δε θα φεύγεις μήπως και δεν βρεις άλλο “γκόμενο”, μήπως είσαι λίγη τελικά.
Για να πούμε και του στραβού το δίκιο τον γκόμενο θα τον δεις λιγότερες ώρες παρά τη δουλειά άρα σοβαρά τώρα δεν πρέπει να το σκεφτείς ΣΟΒΑΡΑ; Θες να πάρεις μια δουλειά για τα λεφτά και μετά να σου κάθεται στο στομάχι; Να ξυπνάς το πρωί και να βογκάς; Είναι κι αυτό μια σχέση με θετικά και αρνητικά. Όπως ακριβώς ένας άνθρωπος που μπορεί να είναι γκρινιάρης αλλά τον αγαπάμε για τα άλλα, τα όμορφα που έχει.
Εσύ αγαπάς τη δουλειά σου; Σου αρέσει; Εάν όχι μάλλον είσαι σε λάθος μέρος και να ξέρεις ότι δεν είναι ποτέ πολύ αργά για να φύγεις και να βρεις κάτι άλλο. Ξεβολέψου… βρες αυτό που να σε κάνει να χαμογελάς μες τη μέρα. Που πας στο σπίτι και νιώθεις ολοκληρωμένος και ψιλοπεριμένεις να ξαναπάς.
Αν η δουλειά ήταν γκόμενος θα ανεχόσουνα ό,τι ανέχεσαι σήμερα; Σκέψου το.
Joyful Writer 