Να μάθεις να φεύγεις

Μήπως έχεις αναρωτηθεί γιατί δεν πάνε τόσο καλά τα πράγματα τώρα τελευταία; Μήπως φταις τη τύχη σου για ό,τι σου συμβαίνει;

Οι τοξικοί ανθρώποι στη ζωή σου μπορεί να σου κάνουν τη ζωή δύσκολη και μίζερη και εσύ να μην το έχεις πάρει χαμπάρι ή ακόμα χειρότερα να τους δικαιολογείς που είναι έτσι. Ναι, μπορεί να έχουν χίλιους δυό λόγους να είναι έτσι παρόλα αυτά πρέπει να νιαστείς εσένα. Πρέπει να φύγεις, όσο δύσκολο κι αν ακούγετε αυτό. Απλά τρέξε να σωθείς.

Μερικοί θα σε πουν φυγόπονο, αδύναμο και ό,τι άλλη μπούρδα φανταστείς που δεν έμεινες να αντιμετωπίσεις την “κατάσταση” με θάρρος όπως απαιτείτε. Όμως, προσωπικά πιστεύω ότι το μεγαλύτερο θάρρος το έχεις όταν μπορείς να πεις φεύγω από το σιγουράκι μου, από αυτή την κατάσταση και είμαι δυνατός να πάω αλλού.

Και υπάρχει αύριο, μπορώ να τα καταφέρω και είμαι αισιόδοξος για τη ζωή.

Δεν μου αξίζουν στη ζωή μου να έχω τέτοιους ανθρώπους και θα βρω καλύτερους ακόμα και αν οι άλλοι πιστεύουν ακριβώς το αντίθετο ή σου λένε ότι παντού θα υπάρχουν τέτοιοι και δεν είσαι δα και σε κανένα παράδεισο.

Υπάρχουν παράδεισοι αρκεί να τους ψάξεις και να μην υπομένεις με τα λίγα στο φόβο του άγνωστου ή της αποτυχίας. Θα κλέισεις πόρτα και θα ανοίξει καμαρόπορτα έλεγε η γιαγιά μου. Αυτό να έχεις στον νου. Ό,τι υπάρχουν καμαρόπορτες αρκεί να τις ψάξεις και να κάνεις πέρα αυτούς που σε πικραίνουν.

Όχι δεν είναι εντάξει να σου συμπεριφέρονται άσχημα ακόμα και αν έχουν δίκαιο. Δεν είναι εντάξει να σου φωνάζουν, να σε βρίσουν, να σε μειώσουν ή να σου μιλούν επιθετικά επειδή έτσι θέλουν. Και ξέρεις κάτι, ο χαρακτήρας δεν αλλάζει γι αυτό άλλαξε εσύ ζωή, τους ανθρώπους γύρω σου και το περιβάλον που είσαι.

Εάν περιτριγυρίζεσαι από τέτοιους απλά κάντους πέρα και να είναι όσο πιο μακριά απ’ τη ζωή σου γίνεται. Εσύ είσαι ο δυνατός όχι αυτοί που τους ανέχονται και δεν τους κάνουν πέρα.

Και ένα όμορφο ποιήμα από τον Μενέλαο Λουντέμη:

Να μάθεις να φεύγεις

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.

Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.

Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.

Να φεύγεις !

Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.

Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.

Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.

Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.

Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.

Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).

Αποδέξου το.

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.

Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.

Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.

Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.

Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.

Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.

Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.

Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.

Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.

Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς

-οι τρίτες για τους γελοίους.

Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.

Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει

-σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.

Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα

– όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου

Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.

Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.

Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.